Dziady to jedno z najważniejszych słowiańskich świąt, podczas którego nasi przodkowie czcili duchy zmarłych bliskich. Obchodzone dwa razy do roku – wiosną i jesienią – było czasem, gdy granica między światem żywych a światem zmarłych stawała się cienka, umożliwiając duchom odwiedziny swoich rodzin.
Podczas Dziadów w domach i osadach przygotowywano specjalne rytuały, by okazać szacunek i wdzięczność przodkom. Zapalano świece, przygotowywano drobne ofiary z jedzenia i napojów, a rodziny gromadziły się przy ogniskach i na cmentarzach, wierząc, że duchy zmarłych mogą wtedy przyjść, aby ogrzać się przy ogniu. W ten sposób Słowianie czuli więź z tymi, którzy odeszli, wierząc, że duchy opiekują się nimi, przynosząc dobrobyt i chroniąc od nieszczęść.
Dziś Dziady to okazja do refleksji, zadumy i wspomnienia naszych przodków oraz okazja, by poznać starodawne zwyczaje, które przekazywane były przez pokolenia. Świętując Dziady, możemy poczuć silną więź z historią i tradycją naszych słowiańskich korzeni.